Ambulant overstappen naar buprenorfine

Na zeven jaar oxycodon ben ik overgestapt naar buprenorfine onder begeleiding van de verslavingszorg, ambulant. Tijdens het overstappen was ik dus gewoon thuis.

Ik zal eerlijk toegeven: ik vond het heel spannend, want ik dacht dat ik flinke ontwenningsverschijnselen zou krijgen. Maar het ging veel makkelijker dan ik had verwacht. Deze manier van overstappen heet de micro-inductiemethode.

Dag 1: Ik slikte de gewone dosis oxycodon: ‘s morgens en ‘s avonds 20 mg. Op dezelfde ochtend plakte ik een langwerkende buprenorfine pleister van 25 mg.

Dag 2: In de ochtend slikte ik 20 mg oxycodon. De pleister begon intussen te werken. De avond dosis oxycodon moest ik weglaten. Hierna werd alle oxy stopgezet.

Dag 3: ik zit 100% op de buprenorfine.

Je hebt zo goed als géén ontwenningsverschijnselen met de micro-inductie methode

Ik had zo goed als geen ontwenningsverschijnselen. Een beetje grieperig gevoel, maar meer niet. Slapen ging ook goed; ik sliep iedere nacht minstens 6 uur. Ik mocht clonidine gebruiken, maar dat heb ik niet gedaan; ik had het niet nodig. Thuis kon ik gewoon mijn dagelijkse dingen doen. Gelukkig, want mijn dochter was toen nog maar anderhalf. Natuurlijk was ik niet helemaal topfit, maar het was heel goed te doen. Ik voelde me eigenlijk hetzelfde als tijdens de oxycodon. Het grootste verschil was dat ik begon te merken dat ik meer emotie voelde.

 Na zeven jaar oxycodon zat de angst voor ontwenningsverschijnselen er goed in

Nadat ik een week had gestabiliseerd (op dezelfde dosis had gezeten) was het tijd om de buprenorfine te gaan afbouwen. Ik had wel een beetje klamme handjes, want na zeven jaar oxycodon zat de angst voor ontwenningsverschijnselen er goed in. Maar ook het afbouwen viel reuze mee.

Ik had een hele fijne begeleider, die echt naar mij luisterde. Het was voor mij heel belangrijk om die juiste steun te ontvangen tijdens het afbouwen, Want ik had het hard nodig. Dat ik mijn hart kon luchten, zonder meteen veroordeeld te worden. Mijn begeleider was een soort coach; hij beurde me op als dat nodig was, moedigde me aan, hij was er echt voor mij. Hij gaf mij ook de ruimte om de dosis aan te passen, wanneer ik voelde dat het te snel ging. Ik had het niet beter had kunnen treffen!

 Mijn begeleider was als een coach die mij aanmoedigde en steunde in alles

De meeste mensen bouwen af met stapjes van 5 mg per keer, maar ik vond dat toch wel eng. Dus ik mocht afbouwen met stapjes van 2.5 mg, en dat was voor mij perfect. Ik kon zelf aangeven of ik het aandurfde om de volgende stap te zetten en of ik niet te veel last gehad van ontwenningsverschijnselen.

Het afbouwen heeft ongeveer 5 maanden geduurd. Tijdens die periode voelde ik me redelijk, maar ik ben wel een paar keer goed ziek geweest, vooral in de periode toen ik bijna op nul zat. Ik kreeg oorontsteking, oogontsteking, griep, niet één keer, maar meerder malen.

Ik had heel erg uitgekeken naar het moment dat ik op nul zou zitten, maar eerlijk gezegd viel het heel erg tegen.

De emoties die ik jarenlang had weggestopt kwamen keihard naar boven

Eerst was ik superblij; ik dacht, nu ben ik overal vanaf. Maar dat was niet het geval, integendeel. Alles wat ik gedurende die zeven jaar oxycodon gebruik had weggestopt kwam keihard naar boven. Dat slotje waar mijn emoties achter zaten werd eraf getrokken en ik ging weer dingen voelen die ik al die jaren niet gevoeld had. Ik werd er volledig door overspoeld.

Mentaal ging het steeds slechter. Ik ging in therapie; daar kwamen dingen ter sprake die voor mij ontzettend moeilijk te verwerken waren. Tegelijkertijd was ik intensief bezig met fysiotherapie. Dat was ontzettend zwaar, want ik had nul conditie. Het was een vreselijke tijd.

Ik besef nu dat ik een groot deel van mijn leven amper bewust heb meegemaakt

Nu, op het moment van schrijven ben ik een jaar lang opiaatvrij. Pas sinds een maand of drie begin ik een beetje tot rust te komen, geestelijk en lichamelijk. Daarmee komt ook het besef wat een impact die acht jaar oxycodon heeft gehad. En dat besef is pijnlijk. Dat heeft alles te maken met het accepteren en verwerken van het feit dat ik een groot deel van mijn leven amper bewust heb meegemaakt. Door de oxycodon heb ik een groot gedeelte van mijn leven gemist. Ik begon ermee toen ik 23 was en nu ben ik 30.

Ik was een toeschouwer in mijn eigen leven, in plaats van dat ik moment kon voelen en ervaren. Ik voel nog steeds heel veel verdriet hierover; dat moet slijten, zegt mijn begeleider.

Nu pas zet ik de eerste stapjes in mijn nieuwe leven. Zeker heb ik nog pijn, maar het staat niet meer op de voorgrond. Het is er, ik heb het geaccepteerd en ik kan er mee leven.

 Nu pas ben ik de mama die onvoorwaardelijke liefde voelt ... en zichzelf daarvoor durft open te stellen

Ik ben heel blij dat ik de strijd met de oxycodon ben aangegaan en dat ik heb gekozen voor ambulant overstappen naar buprenorfine als startpunt van mijn afbouwtraject. Ook al was het zwaar, ik heb er heel veel voor teruggekregen.

Tijdens mijn hele afbouwtraject heeft mijn man naast me gestaan en mij gesteund. Hij heeft mij meegemaakt in de meest vreselijke toestand die je kunt voorstellen.

Ik weet nog dat hij een keer zei, “Steffi, je bent jezelf helemaal niet meer”. Daar heb ik heel erg om moeten huilen. Maar dat was toen.

Ik heb een fantastisch gezin, en een hele toekomst zonder opiaten die voor me ligt. Mijn dochter is inmiddels bijna drie jaar; nu pas ben ik de mama die onvoorwaardelijke liefde voelt ... en zichzelf daarvoor durft open te stellen.