.png){kind=small}
Ik ben twee keer cold turkey afgekickt van een hele hoge dosis tramadol, plus smelttabletten oxynorm, op aanraden van de dokter. Volgens hem was het de enige optie. Ik kreeg geen instructies mee, geen info, alleen een datum en ‘doen’. Ik had geen idee wat me te wachten stond, maar daar kwam ik snel achter. Die spanning in mijn lichaam vond ik het ergste. Ik sprong bijna uit mijn lijf van ellende… Het was vreselijk. En natuurlijk voelde ik me ziek. Ontzettend ziek. Toen het achter de rug was wist ik één ding: dit doe ik nooit meer. Maar dat pakte anders uit.
Ik kreeg alleen een datum en ‘doen’
Het abrupte stoppen leverde me trouwens niets op, want het duurde niet lang of ik was alweer aan de tramadol. Maar toch wilde ik opnieuw proberen om te stoppen. Dit keer zou ik langzamer gaan afbouwen, via een opname. Maar het draaide uit op een ‘vergis-turkey’. Volgens het protocol van de dokter zou ik de eerste dagen van een vijfdaagse opname op de pijnafdeling van het ziekenhuis nog tramadol krijgen, maar de verpleging had dat in het dossier gemist: zij zetten alles meteen op nul.
De verpleging zette alles meteen op nul
Ik lag op een kamer alleen, een witte kamer: wit bed, witte tafel, een witte stoel en dat was mijn uitzicht. De hel. Ik kreeg medicatie om rustiger te worden, maar die dosis hadden ze per ongeluk gehalveerd. Ik werd zieker en zieker.
Zweten, koud-warm-koud-warm, klam zweet, diarree, misselijk, heel mijn lichaam stond stijf van de spierspanning. En natuurlijk had ik heel veel pijn, overal pijn.
Ik was maar gewoon een junk
Ik werd voortdurend afgesnauwd door de verpleegsters, die mij duidelijk lieten merken dat ik maar gewoon een junk was. Natuurlijk zagen ze dat ik het moeilijk had, maar het interesseerde ze niks. Ik kreeg medicatie volgens het schema en daar mocht ik het mee doen. Ik voelde me erbarmelijk. De afdeling was in een ouder gedeelte van het ziekenhuis. Ze zouden kort daarop gaan verhuizen. Het matras was helemaal doorgelegen, ongelofelijk! Ik herinner me nog goed mijn laatste nacht: ik had zo’n rugpijn dat ik het liefst op de grond was gaan liggen.
Met ‘erger geworden’ bedoel ik eigenlijk ‘niet te dragen’
En toen waren de vijf dagen voorbij: ik mocht naar huis. Wat was ik blij. Maar aan mijn pijn was niets gedaan en door het snelle afbouwen was de pijn nog erger geworden. Met ‘erger geworden’ bedoel ik eigenlijk ‘niet te dragen’. Ik raakte enorm depressief. Al spoedig begon ik opnieuw met pijnmedicatie. Inmiddels gebruik ik alweer bijna een jaar tramadol en oxynorm, soms veel, soms weinig. Maar ik voel: ooit ga ik er vanaf komen.
Een goede arts is goud waard
Wat ben ik blij met de trage afbouw die ik nu mag doen, onder begeleiding van mijn nieuwe huisarts. Voor mij geen pijnkliniek meer! Deze huisarts is zo begripvol. Mijn hondje was ziek en ik moest hem laten inslapen. Ik was er kapot van. Mijn huisarts zei meteen: ‘oké dan bouwen we enkele weken niet af, want het is belangrijk dat je je sterk genoeg voelt, als je verder gaat afbouwen.’ Ik was zo blij en opgelucht. Ja, een goede arts is goud waard.
