Ik ben Steef, 59 jaar. Mijn gezondheid is redelijk goed, maar acht jaar geleden werd ik geopereerd aan beide schouders en ik kreeg steeds meer last van artrose en rugklachten. Uiteindelijk was de pijn zo erg dat mijn huisarts mij oxycodon voorschreef. Na acht jaar besloot ik zelf om ermee te stoppen. Ik belandde in een interne detox: afbouwen in een kliniek. Het intern afbouwen van oxycodon was achteraf een enorme vergissing.
Mijn wens was om naar een ontwenningskliniek in Schotland te gaan om daar in een veilige omgeving af te bouwen en aan mezelf te werken. Want ik heb ook een dertigjarige drugsverslaving achter de rug, waarmee ik zelf ben gestopt. Dus ik heb nogal wat bagage. Ik en mijn huisarts dachten daarom dat die ontwenningskliniek voor mij ideaal zou zijn.
Er wordt verwacht dat je constant praat over je “verslaving”
Maar dat was al snel van de baan; eerst was er van alles mogelijk, toen ineens niets meer. Voor die behandeling moest je namelijk instemmen met de zogenaamde Twelve Steps, een uitgangspunt dat in veel ontwenningskliniek wordt gehanteerd. Het gaat over een hogere macht, het heeft iets religieus en daar kan ik niet goed tegen. Bovendien wordt er verwacht dat je constant praat over je “verslaving”. Maar ik had allang geen verslaving meer! Die tijd is al een eeuwigheid voorbij. Ik heb nooit een verlangen gehad naar oxycodon, ik nam het alleen voor de pijn. Dus dat zat mij al niet lekker. Ik kwam daar gewoon met een hulpvraag: ik ben lichamelijk afhankelijk van oxycodon, help mij daar vanaf te komen, want thuis lukt het me niet.
Toen ik zei dat ik gewoon wilde afbouwen en niet zoveel had met de 12 stappen gingen ineens alle deuren dicht. Niks ontwenningskliniek in Schotland. Ik moest maar eerst een interne detox doen, en dan zouden ze wel weer verder kijken. Ik had niets meer te kiezen, dus toen heb ik maar ja gezegd. Als ik had geweten hoe het af zou lopen, was ik er nooit aan begonnen.
Op dag één ging het al verkeerd
25 oktober 2021 Op dag één ging het al verkeerd. Alle kortwerkende Oxycodon (30 mg) werden in één keer geschrapt. De arts had met mij een afbouwschema afgesproken van 5,10,5,10 mg langwerkende Oxy. Deze volgorde was belangrijk in verband met schommelingen, vertelde zij.
Maar het personeel gaf mij 10, 5, 5, 10 mg, omdat ze geen 5 mg in huis hadden. Toen ik aangaf dat de arts had gezegd dat ik daardoor teveel schommelingen zou krijgen, moest ik maar niet zo moeilijk doen. Het personeel, dat voor het grootste deel rond de 20 jaar was, vertelde me wel vijf keer dat ze onderbezet waren en dat ik niet moest zeuren. Verder hadden ze weinig te melden.
28 oktober: dag drie Heb vannacht heel erge ontwenningsverschijnselen gekregen; het valt ontzettend tegen. Ik zit nog steeds op 10, 5, 5, 10, ben heel erg ziek. Onrustige armen en benen, grieperig gevoel maar dan 10x zo erg, zweten, buikloop en ga maar door. En slaapproblemen.
1 november: dag zeven Pijn wordt steeds erger, slapen gaat beroerd.
De arts kwam vertellen dat ze het anders gingen doen, omdat de verwachting was dat ik veel pijn zou krijgen door mijn artrose, maar dat ging niet door. “Je bent alleen maar hier om de oxycodon af te bouwen; pijnbestrijding, daar zijn wij niet voor” werd toen gezegd. "
2 november: dag acht. Vandaag gestopt met alles; ik ging in één klap van 30 mg langwerkende oxycodon naar nul.
Het leek wel of ik dood ging
3 november: dag negen Ik ben door de hel gegaan, het leek wel of ik dood ging. Pijn in mijn botten, hoofdpijn, heel koud en even later heel warm, en die vreselijke onrustige benen. Nu willen ze dat ik Suboxone ga gebruiken. Ik vroeg wat dat was, maar de dokter bleef vaag; iets met receptoren ofzo. Op mijn vraag: hoe werkt dat middel dan, en hoe lang werkt het kreeg ik ook weinig antwoord. Later hoorde ik dat ze eigenlijk een folder had moeten geven, maar die had ik niet gekregen.
Er werd mij niet gevraagd of ik wilde overstappen naar Suboxone. Het werd gewoon even medegedeeld en meteen uitgevoerd. De arts vertelde dat het in verband met de pijn was, en dat het later ook weer afgebouwd zou worden. Maar ze vertelde er niet bij dat Suboxone ook een opiaat is.
Pas achteraf begreep ik dat ze Suboxone geven omdat zij niks gingen doen met de pijn die ik waarschijnlijk zou krijgen. Toch snap ik het niet, want ik heb nooit geklaagd over pijn en ik was er ook helemaal niet bang voor. Mijn doel was juist om te voelen hoeveel pijn er over zou blijven na het stoppen. Maar er werd door niemand naar mij geluisterd.
"Suboxone is ook een opiaat, maar dat werd mij niet verteld"
De eerste keer dat je overgaat naar Suboxone moet je een vragenlijst invullen, en daarop 12 punten scoren; zo kunnen ze meten of je wel ziek genoeg bent. Het komt erop neer dat je eerst echt gruwelijk ziek moet zijn, dan pas krijg je de Suboxone. En als die uitgewerkt is, en je bent weer heel ziek, krijg je de volgende pil. Zo wordt het opgebouwd.
Maar het duurde ontzettend lang en steeds was ik nog niet ziek genoeg. Uiteindelijk was ik ten einde raad, zo ziek was ik nog nooit geweest. Ik kan gewoon niet uitleggen hoe verschrikkelijk je je dan voelt. Weer die lijst invullen, eindelijk scoorde ik 12 punten en kreeg ik Suboxone. Binnen een uur voelde ik me een stuk beter.
3 november: nog steeds dag negen
Bij de avonddienst gevraagd wanneer ik precies mijn tweede pil zou krijgen. Een medewerkster van een jaar of 20 wist het niet, ze kende het middel niet, maar de nachtdienst zou het vast wel weten. Ik moest me daar maar melden zodra ik me ziek ging voelen.
0:30 uur ‘s nachts: ik voelde me super slecht. Dus ik naar de nachtdienst. De dienstdoende medewerker was een ex-verslaafde zonder enige medische kennis. Hij wilde dat ik nog een keer de vragenlijst ging invullen. Ik zei dat ik dat al gedaan had, en dat de dokter had gezegd dat het maar één keer hoefde, maar er was geen speld tussen te krijgen. Ik moest en zou nog een keer 12 scoren: nog een keer doodziek worden. Waarom in godsnaam werkt er ‘s nachts niet iemand met verstand van zaken..?
Zijn collega vond dat ik me aanstelde. “Wil je nu al je volgende pil? Maar je ziet er helemaal niet ziek uit!” Dus ik kreeg niks. Wat een ontzettende doffe ellende. Helemaal uit m’n bol gegaan en weggelopen naar mijn kamer.
De dienstdoende medewerker was een ex-verslaafde zonder enige medische kennis
02.30: ik was nu zo vreselijk ziek dat ik het niet meer uithield. Weer erheen, weer die vragenlijst, overal boos ja op gezegd, bloeddruk was 210 over 98… Eindelijk kreeg ik die pil. En de fouten bleven zich maar opstapelen. Tot vier keer toe kreeg ik verkeerde uitgifte van medicijnen. Een ongeorganiseerde bende was het, ik kan niet anders zeggen.
Het valt me op dat er qua behandeling geen enkel verschil wordt gemaakt tussen een drugsverslaving en een medicijnverslaving. Elke dag moest ik meedoen met het praatgroepje. Daar werd voornamelijk gepraat over drugs en verslaving, op een heel laag niveau. Ik had het gevoel dat ik daar niks te zoeken had. Over omgaan met chronische pijn werd nooit gepraat. En daar kwam nog bij dat ik niet van de afdeling af mocht om te lopen of te bewegen. Dus mijn spieren, die al pijn deden van dat snelle afbouwen, werden steeds stijver. Ik voelde me doodongelukkig.
Door een conflict met een luie medepatiënt die daar al voor de 14e keer zat en vreselijk goed kon slijmen bij de medewerksters heb ik een gele kaart gekregen. Deze medewerkster had haar hele dienst in haar kantoor gezeten, lekker internetten, eten, lachen in plaats van even op de afdeling te kijken hoe het daar is. Toen ik dat er sprake bracht, werden ze heel erg boos op mij.
Na dit incident wilden ze mijn ontslagdatum vervroegen. Toen ik vroeg hoe ik die Suboxone moest afbouwen, zei de arts dat ik dat maar met mijn huisarts moest uitzoeken. De volgende ochtend besloot ik om zelf weg te gaan.
Twee keer door de hel - en straks nog een keer
10 november: dag 16
Ik ben weer thuis. Ik ben van mijn oxycodon verslaving af, maar dankzij de interne detox ben ik nu verslaafd aan Suboxone. Twee keer ben ik door de hel gegaan: eerst om de oxycodon uit mijn lichaam te krijgen, toen nog een keer om de Suboxone in te stellen, en straks moet ik nog een keer door de hel om van de Suboxone af te komen.
Medicatie: 3 × 2 mg Suboxone onder mijn tong, en verder de hele dag niets meer. Ben wel blij dat ik van de oxycodon af ben en qua pijn gaat het, maar ik voel me helemaal niet happy. Vlieg alle kanten op, volgens mij door de Suboxone. Ik wil zo snel mogelijk van die rotzooi af. Het vreet ook heel erg aan me, hoe het allemaal gegaan is.
Ondertussen word ik belaagd door terugkerende trauma’s van vroeger. Ik wist al van tevoren dat dit zou gebeuren, vandaar dat ik graag in een rustige omgeving wilde afbouwen zodat ik daaraan kon werken. Helaas heb ik die kans heb ik niet gekregen.
Ze waren totaal niet geïnteresseerd in mijn hulpvraag en ervaring met een medicijnverslaving hadden ze volgens mij ook niet echt. De mensen die ik daar gezien heb waren voornamelijk junkies en alcoholisten.
Ik kook haast over van onmacht en frustratie
28 november: dag 34. Vanaf vandaag ga ik naar 2x 2 mg Suboxone. Ik ben nog steeds heel boos. Ik ben zo ontzettend klaar met die zogenaamde hulpverleners. Ik kook haast over van onmacht en frustratie.
15 december: dag 51 Het lukt maar niet om van de Suboxone af te komen. Helaas heeft de huisarts totaal geen ervaring met dit middel dus ik moet zelf uitzoeken hoe ik het moet afbouwen. Je kunt de tabletten niet breken, als het brokjes zijn krijg je meteen veel speeksel en krijg je niet genoeg binnen en krijg je weer ontwenningsverschijnselen, omdat alles wat je doorslikt niet werkt.
Na een hele hoop ellende, onzekerheid en uitzoekwerk ben ik (na een suggestie van Opiaten Afbouwen) overgegaan op Temgesic, omdat Suboxone alleen maar verkrijgbaar is in 2 mg pillen. Ik zit nu op 3 halve Temgesic 0.2 mg. Het zijn de laatste loodjes, maar die zijn echt het zwaarst.
11 januari: dag 74 Twee maanden en twee weken geleden was ik helemaal van de oxycodon af. En nu ben ik nog steeds aan het afbouwen… Het wil maar niet lukken. Ik moet erg oppassen dat ik niet enorm depressief word.
Ik moet oppassen dat ik niet enorm depressief word
26 januari: dag 89 Ben gezakt naar 2x een halve Temgesic per dag. Ik word nog telkens met vlagen ziek maar het einde is nu echt in zicht. Ik heb eindelijk een goede trauma therapeut gevonden die mij verder kan helpen. Helaas moet ik deze wel zelf bekostigen. Terwijl zo’n waardeloze behandeling in de verslavingszorg wel vergoed wordt. Ik vind het schandalig.
Van mijn huisarts krijg ik geen zinvolle begeleiding. Ik moet steeds aan hem vertellen hoe of wat, want hij heeft er geen verstand van. Toch doe ik alle stappen die ik neem in overleg met hem.
Ik heb nog steeds enorm veel last van restklachten. Ik krijg verder geen behandeling meer. Na de detox heb ik geen enkele hulp meer gekregen van de verslavingszorg. Ze hebben mij gewoon aan mijn lot overgelaten. De enige hulp die ik tijdens mijn hele traject heb gekregen is via www.opiatenafbouwen.nl.
8 februari: Ik zit nog steeds met een paar kruimels Temgesic waar ik niet vanaf kom. Steeds weer kruipen die ontwenningsverschijnselen omhoog en slapen gaat heel moeilijk. Ik ben doodmoe. Inmiddels ben ik drie maanden en 16 dagen bezig met mijn afbouwtraject.
Ik heb alle vertrouwen in de hulpverlening verloren. Ze luisteren niet naar je, ze maken fouten, en uiteindelijk moet je alles zelf oplossen. Mijn afbouwtraject was in één woord verschrikkelijk."
