De huisarts van Tim had abrupt besloten om geen herhaalrecepten voor oxycodon meer uit te schrijven - na twee jaar 50 mg per dag te hebben voorgeschreven. Een cold turkey van oxycodon, via de huisarts. Wij waren al een paar dagen bezig met het zoeken naar een oplossing, maar dat was nog niet gelukt. Tim was wanhopig, want het weekend stond voor de deur. Er moest iets gebeuren. Maar wat? Alle deuren leken gesloten. Overstappen naar een andere huisarts? Daarmee schiet je zo gauw niks op. De Spoedeisende Hulp? Zinloos. Die geven niet zomaar opiaten mee. Een consult met een verslavingsarts die had aangeboden om met de huisarts te gaan praten? Geen optie, volgens Tim.
Als laatste poging om het tij te keren schreven wij (Opiaten Afbouwen) een pleidooi, een dringend appel, een smeekbede gericht aan aan de huisarts. Een smeekbede om samen met Tim een nieuwe weg in te slaan, hem door te verwijzen voor een afbouwtraject via de verslavingszorg.
We hebben de huisarts beleefd gevraagd om mee te denken over hulp bij een afbouwtraject, een doorverwijzing naar de verslavingszorg. De toon van de *brief/ pleidooi was nederig, want we wilden geen enkel risico lopen. We hebben wel aangegeven dat Tim zich erg gekwetst voelde door haar opmerking dat hij overkwam als een junk. Ik stuurde de mail aan Tim ter controle. Hij voegde een paar dingen toe en drukte op Verzenden.
Een wonder: de HA wilde praten, dezelfde dag nog ! In de e-mail stond onder andere dat het abrupt stopzetten van de oxycodon, zoals zij had gedaan niet strookte met het advies van de Richtlijn voor Afbouwen Opioïden van het IVM. In het gesprek erkende ze (een huisarts die al tientallen jaren in het vak zit) weinig ervaring te hebben met het afbouwen van oxycodon (!), maar dat zij vanuit haar ervaring dacht dat het redelijk makkelijk gaat.
Een huisarts die al tientallen jaren in het vak zit, maar weinig ervaring heeft met het afbouwen van oxycodon. Ze dacht dat afbouwen "redelijk makkelijk" gaat...
In de brief stond ook dat Tim zich erg gekwetst voelde door haar harde opstelling. Zij verontschuldigde zich voor haar 'ondoordachte' opmerking dat hij overkwam als een junk. Ze had Tim niet willen kwetsen, maar was geschrokken toen hij zo heftig reageerde op het stoppen van de oxycodon.
In het gesprek vertelde Tim over zijn schaamte voor zijn afhankelijkheid van de opiaten. Hij benoemde de angststoornis die hij heeft overgehouden aan een traumatische gebeurtenis, waardoor hij bang is voor extra complicaties bij het afbouwen. Hij vertelde over zijn verantwoordelijke baan als zelfstandige in de zorg; dat stoppen met werken vanwege acute onttrekking niet alleen een ramp zou zijn voor hem persoonlijk, maar ook voor zijn carrière.
In de brief had ik (met toestemming van Tim) ook geschreven dat hij erkende dat het uit de hand gelopen was met de oxycodon en dat hij blij was dat zij hem dit duwtje had gegeven. Nou ja, blij... Tim was natuurlijk helemaal niet blij. Maar soms bereik je meer met een complimentje dan met boosheid. Het was het proberen waard.
De brief heeft echt het verschil gemaakt, zegt Tim.
Wonder boven wonder, de HA ging overstag. Ze stemde toe om de oxycodon weer op te starten en met Tim in gesprek te gaan over de volgende stap. Tim zou op een normale manier gaan afbouwen… en ik kon weer opgelucht ademhalen. Tim vertelde me later dat de brief echt het verschil had gemaakt. Wow!
Misschien dat we dat van die e-mail eerder hadden kunnen bedenken. Maar Tim had al twee gesprekken met haar gehad, dus we gingen er eigenlijk vanuit dat alles al wel besproken zou zijn. Maar één ding waren wij vergeten.
Iemand die hoort dat zijn oxycodon wordt stopgezet, voelt zich alsof hij door de bliksem is getroffen.
We waren vergeten dat iemand die van zijn arts te horen krijgt dat zijn oxycodon wordt stopgezet, zich voelt alsof hij door de bliksem is getroffen. Je voelt een allesoverheersende paniek, je kan niet meer nadenken. Dit geldt niet alleen voor mensen met een geestelijke verslaving, maar ook voor iemand die “alleen maar” lichamelijk afhankelijk is.
Hoezeer een dergelijke schok iemand in zijn denken en doen kan beïnvloeden, realiseerden we nu pas ten volle. Het verhaal van Tim laat zien hoe moeilijk het is om met die schrik om te gaan. In je paniek kan een gesprek een totaal verkeerde wending nemen, waardoor je misschien nog verder in de problemen komt.
Het verhaal van Tim laat ook de stigmatisering zien die mensen die opiaten-op-doktersrecept gebruiken ervaren, tot bij de huisarts aan toe.
* Brief/e-mail/ pleidooi : Heb jij ook zo'n brief nodig voor je huisarts of behandelaar? Misschien kunnen wij je helpen. Stuur een mail naar carol@opiatenafbouwen.nl
