Op een woensdag in september, beëindig ik mijn nachtdienstje horeca. Lichten uit, alarm aan en op naar huis, na de laatste bloedhete dag van een 5 daagse hittegolf. Het spettert na weken eindelijk een beetje. De wegen waren maanden erg droog en stoffig geweest. De regen maakte alles glad. Vijf meter, meer was het niet... daar gleed het achterwiel van mijn fiets ineens opzij. Ik val op een rare manier...mijn voet staat op de grond, maar mijn knie zit gedraaid naar achteren. Mis!!
En daar begon de ellende. Ziekenhuis, foto maken en ja hoor, alles verdraaid, gescheurd, geklapt en geknapt in en rondom mijn knie.
"Mevrouw: voor nu tramadol en een brace om voor de komende maanden.”
Vijf maanden lang therapie en pijnstillers om het vol te houden. Toen was het eindelijk zover.... operatie!!
Zo stoer als ik ben: ik wilde geen narcose maar een ruggenprik. En ik wilde meekijken hoe ze gingen opereren. Ik vond het allemaal uiterst fascinerend: stuk meniscus eruit...kraakbeen, losse stukjes wegknippen...schoonspoelen enzovoorts. Iedereen verklaarde mij voor gek, in positieve zin dan. Dat jij dat durft?! Jij bent echt een bikkel!
"Zuster, hoe heten deze pillen eigenlijk?" Oxycodon.
Ondertussen kreeg ik een katheter in mijn rug, een fentanyl pomp werd geplaatst. Ik had geen idee. Het zal wel, dacht ik. Mij werd verder niks verteld.
Na 7 dagen kreeg ik andere medicijnen. Als dat goed ging qua pijn mocht ik naar huis.
Kom maar op, dacht ik. Weg katheter... Pil en hup, aankleden, naar mijn eigen vertrouwde plekje.
Dag 9. Eén pil die lang werkt... en 6 kortwerkende en voor het slapen nog eens een langwerkende. Dat maakt 80 mg per dag.
Poeh, ik sliep veel. "Zuster, hoe heten deze pillen eigenlijk?" Oxycodon.
Zegt mij allemaal niks ... en viel rustig weer in slaap.
Yes, eindelijk, ik mag naar huis!!
Maar aangezien mijn been 6 weken in een machine moest, om hem recht te krijgen, was het advies: "Zes weken pillen slikken, dan komt alles goed.”
Trots dat ik was, na 6 weken had ik het geflikt. "Er zit wel een ontsteking, mevrouw, dus we geven een spuit die ook tegen de pijn helpt."
Mooi, dan kunnen de pillen in de prullenbak.
Laat ik de twee langwerkende maar stoppen en de zes kortwerkende nog even bewaren voor wanneer het nodig is.
Krampen in de buik...overgeven... pfff, wat gaat mijn hart te keer.
Bah, ik voel mij misselijk zeg.
Heb ook wel hele onrustige benen.
Oh jee, krampen in de buik...overgeven...pfff, wat gaat mijn hart te keer.
Morgen toch de dokter maar bellen want ik voel me slecht.
"Dag dokter "...
Krijg recept oxazepam tegen hartkloppingen in de hand gedrukt en het advies luidt: "Elke week 1 pil minder."
Daar gaan we!
Hè bah, weer overgeven. .. krampen. ..hartkloppingen werden ook niet minder. En dan ga je denken. Moet ik elke week...8 week....2 maand...60 dagen....dit gevecht aangaan??? Dat kan ik niet!!
"Christiane F. Het heroïne meisje uit Duitsland"
Dan maar één keer ziek en alles stoppen. Ik herinnerde me de film van vroeger "Christiane F. Het heroïne meisje uit Duitsland"
Jeetje, ik lijk haar wel ! Die ging “cold turkey” stoppen. Dat kan ik ook en ga ik doen ook.
Ik heb de telefoon uitgezet en ben op bed gaan liggen. De buurjongen gevraagd om op mijn hondjes te passen. En daar ging ik. Ik belandde in de hel! Kramp. .. pijn. .. overgeven. .. diarree. ..messen die in mijn benen leken te steken.
Huilen, niesen…. ook zoiets vreemds.
En mijn hart sloeg op hol.
Paniek, ik kom in een "bad trip!!!En toen kwam het...gedachtes...ik wil dood...Dood?? Ik wil niet dood! Jawel, zelfmoord. Neem gewoon je pillen in...Nee ik wil niet dood!
Vecht! Vecht...dit doet die troep met je. Je bent weer een uur verder....Vecht...Weer een uur.
Dood?? Ik wil niet dood! Jawel, zelfmoord. Neem gewoon je pillen in...
Drinken was het belangrijkste, want alles kwam eruit ...dus kleine slokjes... Theelepeltjes water. En toen werd het dag 3...
Licht door de gordijnen. Ik wil niet meer dood. Heb een beetje honger maar ik heb zo’n pijn… ik kan niet lopen.
Banaan en wat thee. Het blijft er gelukkig in.
Dag vier...dag vijf.... Ik ben er weer.
Wat is er in godsnaam allemaal met mij gebeurd.
Langzaam wordt alles weer lichter. Langzaam wordt de pijn minder. Langzaam word ik weer ik...
Dit is hoe ik letterlijk van de regen in de "trip" belandde... en er weer uit kroop.
