Maagverkleining mislukt: drie keer bijna dood plus een oxycodonverslaving

Zeven jaar lang twijfelde ik of ik voor een maagverkleining zou gaan. Ik had van alles geprobeerd om af te vallen, verschillende diëten gevolgd, maar de kilo’s bleven er niet af. Tot drie keer toe mocht ik naar een screening om te kijken of ik in aanmerking kwam voor een maagverkleining. 

De eerste keer werd ik afgewezen, omdat mijn BMI niet hoog genoeg was. En de tweede keer besloot ik, in overleg met de arts, om het niet te doen, omdat ik graag nog een kindje wilde krijgen.

Maar toen ik voor de derde keer voor de screening kwam, voldeed ik aan alle criteria. De extra kilo’s die door de zwangerschap aan mijn lijf waren blijven plakken gaven de doorslag. In september 2020 was het zover: ik kreeg een gastric sleeve.

Na de operatie had ik wel wat pijn, maar het ging redelijk. Totdat ineens, een paar dagen later, alles in sneltreinvaart mis ging.

Ik had verschrikkelijke pijn in mijn linkerflank en was enorm beroerd. Ik werd met spoed opgenomen. Het bleek dat de operatiewond was gaan lekken. De pijn was onbeschrijfelijk.

Al snel zat ik aan de maximale dosis oxycodon

Ik kreeg oxycodon plus een flinke dosis antibiotica. De artsen hoopten dat de wond snel dicht zou gaan. Maar het ging van kwaad tot erger en er ontstond een abces bij de naadlekkage. Alles wat ik tot me nam qua eten en vloeibaar eten kwam in dit abces terecht. De pijn werd erger en erger, ik werd steeds zieker.

Ik telde de uren af totdat ik weer oxycodon kon nemen. Ik gebruikte  6 x daags 5mg oxy kortwerkend plus ’s morgens en ’s avonds nog 2x 20 mg langwerkend plus soms nog 20 mg extra in de middag. Al snel zat ik aan de maximale dosering oxycodon; ik was zo high als een kanarie. Ik had nu een mislukte maagverkleining plus een oxycodonverslaving.

Ze probeerden opnieuw de lekkage te dichten, maar het lukte niet en ik kreeg een tweede abces.

Een infuus met voeding en oxycodon rechtstreeks in de bloedbaan

Het jaar dat volgde heb ik voornamelijk in het ziekenhuis doorgebracht. Ik mocht niet meer eten en drinken. Ik kreeg alles via het infuus, zowel voeding als oxycodon, rechtstreeks in de bloedbaan. Ik werd steeds zwakker en magerder. Men besloot om de sleeve te vervangen door een gastric bypass.

Maar opnieuw ging het mis. Weer een naadlekkage, dit keer was het de operatiewond van de bypass. Mijn lichaam kon het niet meer aan. Ik kreeg een dubbele longontsteking en een longembolie. Mijn hartritme was zo hoog dat het met electroshocks gereset moest worden. Tot drie keer toe zat ik op het randje van de dood.

Tot drie keer toe op het randje van de dood

De maagverkleining, die ik had laten doen om gezonder en fitter te worden, had mijn gezonde lichaam helemaal gesloopt. Ik was zo zwak dat ik 2 ½ jaar in het ziekenhuis heb moeten doorbrengen, zonder enig uitzicht op verbetering. Nog nooit van mijn leven heb ik me zo ellendig en hulpeloos gevoeld. Mijn moeder en mijn vriend hebben al die tijd mijn kindjes opgevangen; zij waren mijn reddende engelen.

In de zaal waar ik lag, was het een komen en gaan van mensen die voor een maagverkleining kwamen, het leek wel een lopende band. Ze kwamen binnen en de volgende dag gingen ze weer naar huis. Maar ik moest blijven.

Uiteindelijk hebben de chirurgen nogmaals de koppen bij elkaar gestoken om te kijken wat ze in godsnaam nog konden doen, want niets leek te helpen. Ze besloten om mij naar het Universitair Ziekenhuis Leuven te sturen om daar een operatie te ondergaan om mijn hele maag te verwijderen. Er was geen andere mogelijkheid. Na vier maanden mocht ik het ziekenhuis in Leuven verlaten. Ik kwam thuis met een enorme doos infuusvoeding en een flinke partij oxycodon. Toen ik me wat beter ging voelen, wilden ze dat ik de oxy zou afbouwen. Maar ik kon niet meer zonder. 

Een enorme doos infuusvoeding en een flinke partij oxycodon

De chirurg had geen verstand van afbouwen en mijn huisarts had ook geen idee. Ik kreeg zo weinig ondersteuning dat ik zelfstandig ben gaan afbouwen, maar dat mislukte keer op keer. Ik werd zo depri dat ik alleen nog maar wilde slapen. Ik slikte de oxycodon om maar zoveel mogelijk van de wereld te zijn.

Uiteindelijk kwam ik bij de pijnpoli, vanwege de pijn die maar niet weg wilde gaan. Daar schrokken ze van een hoge dosering oxy ik gebruikte. Er was een arts die mij wilde begeleiden bij het afbouwen.

Schema's werden gemaakt en daar gingen we van start. Maar wat een hel!! Ik had afkickverschijnselen in alle varianten, van onrustige benen tot paniekaanvallen, nachtzweten, ijskoude rillingen en een verschrikkelijk, afschuwelijk onbehaaglijk gevoel.

'Als het nu nog niet lukt, stuur ik je naar een afkickkliniek."

De pijnpoli arts zag al spoedig dat het niet ging lukken en bedacht weer een ander plan. Dit keer zouden we de oxycodon vervangen door methadon en zo afbouwen.

Dit ging ook niet van een leien dakje, want al spoedig was ik verslingerd aan de methadon. Na een paar pogingen zei de arts, oké, dit de laatste keer en als het nu nog niet lukt, dan stuur ik je naar een afkickkliniek.

Maar dit wilde ik niet! Ik was geen junk die drugs gebruikte en af moest kicken bij de afkickkliniek! Toen ging bij mij een knop om. Met bloed, zweet en tranen ondernam ik een allerlaatste poging om toch van de oxycodon af te komen.

Ondertussen vonden de mensen in mijn omgeving het allemaal heel erg raar. Wat was het probleem? Waarom stopte ik niet gewoon met die pillen? Ze begrepen niet dat ik geestelijk en lichamelijk afhankelijk was geworden van deze medicatie. Er was niemand die me kon helpen of ondersteunen. Het was een uitputtingsslag, maar ondanks alles, wonder boven wonder, heb ik het gehaald. 

Ik ben tot in de kern van mijn wezen beschadigd

Maar ik zal nooit meer de oude worden. Ik ben tot in de kern van mijn wezen beschadigd door wat er gebeurd is, mijn lichaam is kapot en mijn geest heeft de donkerste hoeken van de ellende gezien. Ik ben arbeidsongeschikt geraakt, ik die niets heerlijker vond dan mijn werk. Met alle passie en liefde zorgde ik voor ‘mijn mensjes’, oudere mensen met dementie die ik verzorgde en heel veel liefde gaf.

Dit alles heeft ontzettend veel verdriet in me los gemaakt; hiervoor heb ik hulp gekregen. Ik heb veel gesprekken gehad met de psycholoog, en er is ook veel aandacht besteed aan traumaverwerking.

Achteraf heb ik ontzettend spijt van die maagverkleining

Achteraf heb ik ontzettend spijt van die maagverkleining. Wat ik heb moeten doorstaan na de ingreep is het niet waard geweest - integendeel. Niet alleen mijn gezondheid is geruïneerd, ik heb er ook nog een oxycodonverslaving aan overgehouden waar ik me keihard uit heb moeten vechten.

Doordat ik actief aan mijn verslaving ging werken, kwam ik terecht bij de besloten Facebookgroep Opiaten Afbouwen. Voor mij voelde het als thuiskomen. Eindelijk mensen die me begrepen en steunden. Dit heeft mij geholpen om alles een plekje te geven.

Mijn kinderen zijn gelukkig en ik ben ook gelukkig... Ik kan weer moeder zijn

Door mijn verhaal te vertellen wil ik mensen extra bewustmaken van het feit dat er echt dingen verkeerd kunnen gaan bij zo’n maagverkleining. Realiseer je dat, en denk heel goed na voordat je die stap zet. Als ik beter naar mijn innerlijke stem had geluisterd, was ik misschien nooit aan die operatie begonnen.

Maar ik kijk liever vooruit. Mijn kinderen zijn gelukkig, ik kan weer moeder zijn, ik kan weer mezelf zijn en ik kan iets voor een ander betekenen. Ik ben ook gelukkig!

Onderzoek Maagverkleining en Opiaatgebruik

Belangenorganisatie Opiaten Afbouwen onderzoekt de ervaringen van mensen met een maagverkleining die opiaten gebruiken, of men hierdoor in de problemen komt en of men de juiste begeleiding ontvangt. 

Deelname aan het onderzoek kost je zo'n 5 minuten. Fijn als je meedoet!

Naar het onderzoek