Mijn weg van pijn, medicatie en geloof

Hoe begon mijn pijn en het gebruik van medicatie?

In 2011 werd ik met spoed geopereerd aan een hernia. Voor de operatie kon ik mijn linkerbeen al niet meer gebruiken.

Niemand wist precies hoe dat kwam, maar ik hield er ernstige zenuwschade aan over.Toen ik wakker werd uit de narcose, kreeg ik direct morfinepleisters en later kwam er ook Zaldiar bij. Sinds die tijd heb ik veel last van zenuwpijn. Al spoedig zat ik op 800 mg tramadol.

“Ik leefde in een roes van medicijnen. Alles ging op de automatische piloot. Ik had twee kinderen van zeven en negen, en ik dacht alleen maar: ik moet door, ik moet door.”

Wat maakte dat ik besloot te stoppen met opiaten?

Langzaam groeide het besef dat ik iets moest veranderen. Elke ochtend een pil nemen om de dag te beginnen voelde niet goed meer. Dus begon ik voorzichtig met minderen.

Toen kwam het moment dat alles kantelde. We waren op vakantie, 250 km van huis, en ik dacht dat ik mijn tramadol had meegenomen. Maar ik had me vergist – ik had niets. Ik raakte in paniek. Voor het eerst voelde ik zo scherp hoe afhankelijk ik was geworden. Daar, op vakantie, besloot ik: ik wil stoppen.

Hoe helpt mijn geloof bij het afbouwen van medicijnen?

Ik ben moslim, en ik koos ervoor om het afbouwen te doen in de maand Ramadan. In die maand eet en drink je niet tussen zonsopgang en zonsondergang. Voor mij voelt dat als een soort detox. Het is een periode van bezinning, rust en vertrouwen op wat komt. Dat sloot voor mij heel goed aan bij het afbouwen van medicatie.

De eerste keer was spannend. Ik had me voorbereid op de “shockwave” – en die kwam ook. Ik voelde cravings, boosheid, verdriet. Alle emoties kwamen voorbij. Soms was ik heel prikkelbaar, soms juist helemaal emotieloos. Toch ben ik heel rustig, stap voor stap, helemaal zelf afgebouwd naar nul. Ik ben helemaal gestopt met de medicatie, de pijn is er nog steeds, maar je kan er nu mee omgaan en daar heeft mijn geloof een grote rol in gespeeld. Daar ben ik ontzettend blij en dankbaar voor.

Hoe voelt het leven zonder pijnmedicatie?

Ik hoef niet meer elke ochtend een pil te pakken. Dat voelt als een bevrijding. De pijn is er nog steeds, maar mijn manier van omgaan met die pijn is veranderd. Vroeger wilde ik de pijn niet erkennen. Nu ben ik veel bewuster van mijn lichaam. Ik beweeg bewuster en doe aan kinetische therapie; dat helpt mij.

Mijn therapeute zegt dat ik alerter ben geworden. Ik voel dat zelf ook. Vroeger was ik veel meer naar binnen gekeerd. Nu kijk ik weer naar buiten. Ik heb weer zin in het leven na zo lang verdoofd te zijn geweest.

Wat brengt de toekomst zonder medicijnen?

Hoe ik mijn leven nu verder ga inrichten, weet ik nog niet precies. Dit is de eerste keer in 14 jaar dat ik de herfst inga zonder pijnmedicatie. Ik ben benieuwd hoe mijn lichaam zal reageren.

Ik voel me nog vaak moe en uitgeput. Het afbouwen heeft veel energie gekost. Daarom blijf ik mezelf zeggen: blijf positief, accepteer wat er is.

Een tijd geleden werd mijn vader ziek en hij is uiteindelijk gestorven. Dat heeft me diep geraakt. Ik kreeg toen Alprazolam. Voor toen was dat goed, maar nu wil ik verder. De Alprazolam is nu het volgende dat ik wil afbouwen, misschien opnieuw tijdens Ramadan. Voor mij geeft dat structuur en vertrouwen. Het duurt nog even voor ik eraan toe ben, maar ik heb er vertrouwen in dat ik het kan.

Waarom is het zo belangrijk om lief te zijn voor ons lichaam?

We moeten lief zijn voor ons lichaam. We leven in een rollercoaster, er gebeurt zoveel om ons heen. Ik zie nu de impact van al die medicijnen. De opiaten hebben 14 jaar van mijn leven gedempt. Maar nu voel ik dat ik weer leef. Ik ben Niki.