Na 10 jaar fentanyl van de huisarts wilde ik afbouwen

Ik heb een zeldzame ziekte, die veel pijn veroorzaakt. De huisarts vond dat ik daarvoor fentanyl nodig had. Ik was 19 jaar oud toen ik mijn eerste recept kreeg; vervolgens bleef de huisarts 10 jaar lang doorgaan met voorschrijven.

Nooit heeft hij enige aandacht aan mij besteed, totdat ik een keer vlak voor het weekend zonder medicatie zat. Ik ging naar de praktijk en vroeg of hij een recept wilde uitschrijven. Maar nee, daar voelde hij niets voor. Hij stuurde mij doodleuk naar huis, zonder medicatie. Eigen schuld, dikke bult en kom maandag maar terug om je medicatie te halen. Op dat moment gebruikte ik pleisters van 75 µg. Het lijkt me duidelijk dat je daar niet zomaar mee kan stoppen. Dus daar stond ik dan...

"Eigen schuld, dikke bult en kom maandag maar terug voor je medicatie..."

Ik wilde het niet, maar ik zag geen alternatief: ik besloot om voor één keer fentanylpleisters te kopen op de zwarte markt.

Mijn fentanylgebruik was jarenlang voortgekabbeld. Mede doordat ik er zo jong mee begonnen ben, ging ik gewoon mee met wat de huisarts en de specialisten zeiden.

Omdat mijn huisarts het zo makkelijk voorschreef, heb ik er nooit bij stilgestaan dat er misschien iets moest veranderen. Totdat ik ineens zonder zat. Dat voorval heeft me heel erg wakker geschud en ik realiseerde me dat het niet zo verder kon. Na 10 jaar fentanyl van de huisarts wilde ik afbouwen!

Kort daarop vroeg ik om een doorverwijzing naar de verslavingszorg. Dat vond mijn huisarts gelijk goed. Ik had de indruk dat hij blij was dat hij van het voorschrijven van de fentanyl af was.

Mijn huisarts was blij dat hij van het voorschrijven van de fentanyl af was

Inmiddels ben ik ambulant aan het afbouwen en ik ben er heel erg trots op dat ik zelf die stap heb gezet. Sinds mijn huisarts niets meer te maken heeft met het voorschrijven is de sfeer tussen ons een stuk beter. Tegenwoordig belt hij mij zowaar af en toe op, om te vragen hoe het gaat!

Een voordeel van dat ik nu officieel benoemd ben tot ‘verslaafde’ is dat ik eindelijk, bij de gratie Gods, een pijnarts heb! Ik heb hier in het verleden heel vaak om gevraagd, maar er werd nooit op ingegaan.

Mijn pijnarts werkt samen met de verslavingszorg: de beide behandelingen worden op elkaar afgestemd. Ik ben ontzettend blij met deze oplossing.

Ergens heb ik het gevoel dat artsen op je neerkijken als je opiaten gebruikt

Wat me wel dwarszit, is dat ik hier acht jaar op heb moeten wachten. Waarom hebben ze mij zo lang laten rondlopen zonder enige hulp te bieden? Ergens heb ik het gevoel dat artsen op je neerkijken als je opiaten gebruikt. Ook mijn huisarts heeft mij jarenlang dat gevoel gegeven. Het wordt niet uitgesproken, maar je merkt het gewoon. Ze geloven je niet en ze nemen neem je niet serieus. Een voorbeeld. Een tijd geleden lag ik in het ziekenhuis voor een operatie. M’n pleister werkte niet meer goed en ik kreeg heel erge afkickverschijnselen. Maar de arts zei dat het niets te maken kon hebben met ontwenning. Ik kreeg zelfs een psychiater in opleiding aan mijn bed, die zei dat het allemaal wel meeviel..

Mijn afkickverschijnselen hadden niets te maken met ontwenning: zelfs de psychiater zei dat het allemaal wel meeviel...

Drie dagen lang was ik doodziek . Ook al zagen ze duidelijk hoe slecht met me ging, ze bleven volhouden dat er niets bijzonders aan de hand was. Keer op keer ze ik dat het ontwenning was, maar ze geloofden me niet. Alsof ik, na acht jaar gebruik, niet zou weten hoe het voelt als je ontwenningsverschijnselen hebt...!

Die dagen zijn echt traumatisch geweest. Maar dit ligt nu achter me. Inmiddels ben ik stap voor stap steeds verder aan het afbouwen. Van 75 mcg fentanyl ben ik al afgebouwd tot 37 mcg! Sinds ik ben begonnen met dit traject voel ik me een stuk beter en ook een stuk gelukkiger. Eindelijk, voor het eerst in jaren, heb ik het gevoel dat ik iets van een toekomst heb.

Het is een lange weg, en ook een zware weg die ik moet gaan. Ik moet elke dag opnieuw heel veel moeite doen om door te zetten.

Ik vraag veel van mezelf, ik vind mezelf al gauw een slappeling.

Ik ben iemand die niet snel tevreden is en die veel van zichzelf vraagt. Dat maakt het extra moeilijk. Ik vind mezelf al gauw een slappeling. Eigenlijk vind ik dat ik in één keer zou moeten stoppen met de fentanyl! En ik heb er heel veel moeite mee dat ik dat niet kan. Volkomen belachelijk natuurlijk, maar zo denk ik soms.

Soms vind ik het heel moeilijk om mezelf met een positieve blik te bekijken. Gelukkig heb ik een superlieve verslavingsarts en een superlieve verpleegkundige. Ze trappen op de rem als dat nodig is, praten op mij in, zeggen dat ik goed genoeg ben en dat ik niet zoveel van mezelf moet vragen.

Dit werkt heel goed voor mij.