Huisarts weigert pijnstilling, want ik ben 'verslaafd'.... hoeveel pijn moet je hebben om gehoord te worden?

Ervaring
15 sep
7 minuten om te lezen

Bijgewerkt op: 17 sep

Huisarts weigert pijnstilling want ik ben 'verslaafd'

Ik ben Britt, 30 jaar. Mijn huisarts, ik moet zeggen mijn voormalige huisarts, is echt kampioen stigmatiseren.

Had hij mij voor junk uitgemaakt, dan had ik dat niet leuk gevonden - maar wat hij deed was veel erger.

Ik vat mijn verhaal kort samen. Ik heb een maagverkleining gehad. Als gevolg daarvan werd mijn anti-epilepsiemedicatie niet goed opgenomen - maar dit werd nooit onderzocht. Pas achteraf bleek dat ik zwaar ondergedoseerd was.

Epileptische aanval en pijn: mijn huisarts wuifde het weg

Het resultaat was een gigantische epileptische aanval. Twee dagen lag ik bewusteloos op de vloer van mijn keuken. Ik ben gered door de politie; zij hebben mijn deur ingetrapt, omdat mijn buurvrouw zich afvroeg waarom ze mij niet zag en bezorgd was.

Tijdens de aanval had ik heel hard met mijn hoofd op de grond gebeukt; ik heb al mijn tanden kapotgeslagen, ik heb mijn tong kapot gekauwd, ik was bont en blauw.

Ik werd per ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Mijn hoofd deed ontzettend zeer, mijn mond, mijn tong, ik kon niet eten, mijn hele lichaam was gekneusd.

Ik was heel blij toen ik na een paar dagen weer naar huis mocht, maar toen begon de ellende pas goed. I

Ik ging naar mijn huisarts, en hij zei dat het normaal is dat je hoofdpijn hebt na een epileptische aanval. Ik moest meer rust nemen.

Onderzoek naar de oorzaak van mijn hoofdpijn vond mijn huisarts niet van belang; pijnstilling kreeg ik ook niet. Zo bleef ik zes weken rondlopen, met het gevoel alsof mijn hoofd uit elkaar barstte.

Ik kreeg intense hoofdpijn. Ik voelde, hier zit iets niet goed.

Extreme pijn, geen pijnstilling

Na het zoveelste belletje naar de neuroloog in het ziekenhuis omdat de pijn niet te harden was, mocht ik komen voor onderzoek. Het bleek dat er vocht in mijn hoofd zat, dat kwam door het beuken van mijn hoofd tegen de grond tijdens de epileptische aanval. De druk van dat vocht tegen je schedel doet helse pijn.

Het aftappen zelf was al marteling, maar de pijn die eraan voorafging was nog erger. Alsof mijn schedel op knappen stond. Zodra het vocht zich weer ophoopte, kwam de helse hoofdpijn terug, genadeloos en onontkoombaar. Wel vier keer herhaalde zich dit.

Pijnstilling? Vergeet het maar. Ik probeerde mijn huisarts op alle mogelijke manieren uit te leggen dat mijn pijn echt was, maar hij besteedde er geen enkele aandacht aan. Dit is niet mijn pakkie an, je moet bij de neuroloog zijn, zei hij, en bonjourde mij gelijk de deur uit. En nog een fijne dag...

Steeds moest ik wachten tot ik eindelijk weer in het ziekenhuis terecht kon. Wachten , wachten op een vacuumspuit in mijn hoofd, terwijl mijn hoofd haast uit elkaar knetterde. "Hoofdpijn, dat is niet mijn pakkie an, je moet bij de neuroloog zijn"

Een stukje voorgeschiedenis

Drie jaar geleden viel ik van de trap en verbrijzelde mijn schouder. Mijn toenmalige huisarts schreef tramadol voor, maar toen mijn vader ontdekte dat ik dat gebruikte, werd hij heel boos. Ondanks dat ik maar 150 mg tramadol gebruikte, werd ik à la minuut naar een verslavingskliniek gebracht.

Daar moest ik in drie dagen afbouwen van 150 naar nul. Volkomen zinloos, want ik zat nog steeds met die verbrijzelde schouder. Toen ik de pijn niet meer kon verdragen de ging ik naar de huisarts en vroeg of hij mij alsnog tramadol wilde voorschrijven. Maar dat weigerde hij pertinent. Jij komt net uit een verslavingskliniek, ik schrijf jou helemaal niks voor.

Huisarts weigert pijnstilling door stigma en “verslavingsverleden”

Sindsdien heeft mijn huisarts mij een heel groot etiket opgeplakt. Ik ben 'verslaafd' en dus per definitie een leugenaar. En hij doet niets liever dan dit voortdurend te benadrukken, bevestigen, benoemen, onderstrepen.

Als ik zeg dat ik pijn heb, is dat voor hem een teken dat ik onder valse voorwendselen opiaten probeer te bemachtigen. De mogelijkheid dat ik ook gewoon echt, serieus pijn kan hebben, bestaat niet meer.

Kunnen wij dan geen pijn meer hebben, als "verslaafde"...?

Een gemiste diagnose met ernstige gevolgen

Ondertussen begon mijn lichaam het ene mankement na het andere te vertonen. Ik kreeg ontzettend pijn in mijn rug. Ook dat werd door mijn huisarts afgedaan als verzinsel. Het kwam waarschijnlijk omdat ik niet voldoende beweging had. Onderzoek: nee. Pijnstillers: nee. Ik stond binnen 5 minuten weer buiten.

Vier weken later kwam aan het licht dat de rugpijn veroorzaakt was door een nierbekkenontsteking. Op dat moment had ik een cpr waarde van boven de 12000, wat duidt op een zeer ernstige ontsteking, zeg maar bloedvergiftiging. Wat begonnen was als een verwaarloosde urineweginfectie was een zware nierbekkenontsteking geworden. Dank u, dokter.

Uitgeput, ondervoed en zonder pijnstilling

Sinds de epileptische aanval was ik enorm afgevallen, ik woog nog maar 49 kg. Ik moest constant overgeven, want ik was misselijk van de pijn. Ik kon niks binnenhouden.

Ik werd met de dag zwakker. Ik ben zelfs een keer in elkaar gezakt in de supermarkt; de jongen van de supermarkt moest mij naar huis brengen met de auto want ik kon niet meer op mijn benen staan.

Ik was helemaal afgepeigerd van de pijn en de ellende dus ik belde de NOK, het centrum waar mijn maagverkleining was gedaan. Ik kon gelijk komen en ik moest op de weegschaal gaan staan. De arts schrok en zei dat ik ondervoed was. Ik moest gelijk aan de Nutri-drink.

Geen onderzoek, geen pijnstilling

Natuurlijk was ik ook naar de huisarts geweest, omdat ik me zo vreselijk slecht voelde.

Hoe ik ook mijn best deed om uit te leggen dat mijn pijn echt was, het hielp niet. Ik had blauwe plekken onder m’n ogen, en ik zweette van de koorts, ik was broodmager.

Voor hem was ik een verslaafde die bedelt om drugs

Maar dit zag hij niet, hij zag alleen maar wat hij zelf wilde zien: een verslaafde die bedelt om drugs. Ik had de kracht niet om er iets tegenin te brengen. Voor de zoveelste keer zei hij dat ik geen pijnstilling kreeg en dat hij niets voor me kon doen.

Wanhoop door stigma en “verslavingsverleden”

Ik belandde in een depressie. Ik voelde me zo ellendig, omdat het allemaal zo uitzichtloos leek en ik was zo ziek. Ik was een schim van wat ik ooit geweest was.

Ik ben zeker zeven maanden bezig geweest met de nasleep van de epileptische aanval; inmiddels is de aanval 10 maanden geleden. En nog ben ik niet veel waard, want toen de nasleep voorbij was werd ik opnieuw ziek.

Eerst een gasblaasontsteking, vervolgens een dubbele longontsteking. Mijn immuunsysteem ligt helemaal onderuit. Mijn lichaam heeft een enorme klap gehad van die epileptische aanval, en die ben ik nog niet te boven.

Strijd om pijnstilling bij de huisarts

Gedurende deze hele periode heb ik strijd moeten leveren met mijn huisarts, om pijnstilling te krijgen. Zeker zes keer ben ik bij hem geweest met serieuze klachten. Zes keer deed hij niets. Pas later kwam de waarheid: dat het allemaal ernstige aandoeningen waren. Steeds wuifde hij mijn klachten weg. Nog geen kruimel tramadol kon ik krijgen tegen de pijn.

Hij dacht dat ik alle pijn bij elkaar loog, dat het helemaal niet waar was.

Ik werd afgerekend op een “verleden met verslavingszorg” (drie dagen in die kliniek, verder niets) en "verslavingsproblemen" die eigenlijk helemaal niets voorstelden.

Hij dacht dat ik alle pijn bij elkaar loog

Negeren, bagatelliseren, minachten

Sinds die periode heeft mijn arts zijn uiterste best gedaan om mij het leven zuur te maken. Bij voorkeur doet hij dat door alles wat ik zeg te negeren, bagatelliseren, weg te wuiven en mij soms zelfs in mijn gezicht uit te lachen.

Zijn toon, zijn manier van praten, zijn wijsneuzerige, zelfingenomen geklets, zijn gewoonte om absoluut niet te luisteren naar wat ik te zeggen heb... Alles straalt minachting uit.

Deze man heeft mij zoveel stress bezorgd, verdriet, wanhoop, handenwringen, slapeloze nachten.

Ik werd helemaal gek van de pijn. Eén keer heb ik wat pillen gekocht op de zwarte markt, maar dat was eenmalig, want ik heb daar geen geld voor. Een andere keer kreeg ik een paar pilletjes van de buurvrouw... En dat was het dan.

Geen eerlijke kans

Ik werd zo wanhopig, omdat ik geen eerlijke kans kreeg op de juiste pijnstilling. Iedere poging om er open over te zijn, werd tegen me gebruikt alsof ik terug in mijn oude verslaving zat.

Lichtpuntje

Vlak voor de epileptische aanval ging het juist heel goed met mijn opiaatgebruik; ik zat op 12 mcg fentanyl, die ik langzaam aan het afbouwen was. Ik leefde toe naar mijn schouderoperatie en ik voelde eigenlijk me best goed. Dat ben ik allemaal kwijtgeraakt.

Maar er is een lichtpuntje aan de horizon

Hoe het wél kan: mijn nieuwe huisarts

Sinds twee maanden heb ik namelijk een nieuwe huisarts. Het is een verschil van dag en nacht. Deze man steunt mij, moedigt me aan, denkt mee, kortom... Dit is hoe een huisarts behoort te zijn. Mijn eerste huisarts was gewoon iemand met een papiertje - maar zonder hart. Geen zorgverlener, maar een wijzend vingertje, blind voor alles, behalve zijn eigen mening. En als patiënt sta je machteloos.

Aan dit verhaal ging een heel verhaal vooraf. Wil je het lezen? Klik hier: "Ga jij maar naar de zwarte markt, daar hebben ze alles," zei de huisarts.

Waar zit hier het stigma?

Etiket “verslavingsverleden”
De huisarts koppelt álle klachten en elk verzoek om pijnstilling automatisch aan een zogenaamd “verslavingsverleden” (dat eigenlijk minimaal was). Daardoor wordt de patiënt niet meer als individu gezien, maar alleen nog als “verslaafde”.
Weigeren van pijnstilling zonder afweging
Pijn werd niet serieus genomen, puur vanwege dat etiket. Dat is stigma in de zuiverste vorm: iemand krijgt niet de zorg die medisch noodzakelijk is, omdat er een oordeel klaarstaat.
Bagatelliseren en wegwuiven
De huisarts lacht uit, doet denigrerend, en verwijst steeds naar specialisten zonder zelf verantwoordelijkheid te nemen. Dat is stigmatiserend gedrag omdat het de ervaring van de patiënt voortdurend ontkent.
Niet willen onderzoeken
Klachten werden genegeerd (“het zal wel door zitten komen”), terwijl er ernstige aandoeningen bleken. Het wantrouwen vanuit stigma leidde tot medische fouten.

Hoe had het beter gekund?

Luisteren zonder oordeel
De huisarts had moeten erkennen: “Je hebt heel veel pijn. Dat neem ik serieus.” Zonder eerst het etiket erbij te halen.
Transparant bespreken van zorgen
Als er wél zorgen zijn over medicatiegebruik, bespreek die open en gelijkwaardig: “Ik wil graag met jou samen kijken naar veilige pijnstilling, ook gezien jevoorgeschiedenis.”
Zoeken naar alternatieven in plaats van niets doen
Ook al zouden opiaten een risico zijn, er zijn altijd opties: dosering zorgvuldig monitoren, verwijzen naar pijnpoli, of een combinatie van behandelingen. “Geen pijnstilling” mag nooit het startpunt zijn.
Samen beslissen (shared decision making)
De patiënt meenemen in keuzes, uitleg geven over risico’s en mogelijkheden, in plaats van afwijzen en wegsturen.
Respectvolle communicatie
Geen bagatelliserende opmerkingen of lachen, maar empathie tonen. Zelfs een simpele erkenning – “Ik zie dat je pijn hebt” – had al verschil gemaakt.