Hoe ik worstel met oxycodon verslaving– en toch blijf hopen op herstel

Door Diana, 50 jaar

Hoe ik hier in beland ben

Ik ben heel stom, dom of hoe je het ook wilt noemen. Ik heb meerdere verslavingen. Ik ben niet alleen verslaafd aan oxycodon, maar ook aan slaapmedicatie. Soms zat ik wel op 40 à 50 mg langwerkende oxy per dag. En als de oxy op was, ging ik aan de tramadol. En daar dan nog zolpidem bij.

Sinds twee maanden ben ik onder behandeling bij de verslavingszorg. Ik ben heel erg blij dat ik de stap gezet heb, want ik heb echt hulp nodig. De beslissing om af te bouwen was voor mij een bittere noodzaak, want het liep helemaal uit de hand met mijn gedrag.

"Ik heb mezelf in één keer het diepe gegooid met de verslavingszorg."

Ik had knallende ruzie gehad thuis, en dit was niet de 1ste keer. Want hoe meer oxycodon ik gebruikt, hoe bozer en humeuriger ik word. Ik verander een heel vervelend, naar mens en mijn gezin krijgt alles over zich heen. Daarom heb ik mezelf in één keer in het diepe gegooid en me aangemeld bij de verslavingszorg, en ik ben blij dat ik dat gedaan heb. Inmiddels ben ik al een stukje afgebouwd; ik zit nu op 30 mg oxycodon. "

Het liefst zou ik willen dat het straks helemaal afgelopen is met mijn oxycodon verslaving, maar ik weet niet of dat haalbaar is, want ik heb veel pijn. Maar minder oxycodon is sowieso beter.

Niks afbouwen, geen afbouwschema

Gisteren belde ik naar de huisarts, voor het zoveelste herhaalrecept voor zolpidem en oxycodon. Maar dit keer kreeg ik een NEE. Ik gebruik te veel en nu is het klaar. Niks afbouwen, geen afbouwschema. Gewoon, je krijgt niks meer en je doet het er maar mee...

Ik had nooit verwacht dat mijn huisarts dit zouden doen. Maar hij vindt dat ik het verdien. Ik heb het zelf verpest, zegt hij, en daar moet ik nu dus voor boeten.

Mijn 1ste nacht zonder... Als ik lees dat afkickverschijnselen tussen de 2 en 3 weken duren, denk ik: help, hoe gaat mij dat lukken? Mijn eerste nacht zonder was al een ramp...

Afkickverschijnselen en onbegrip

Gelukkig kan ik mijn ei kwijt in de groep van Opiaten Afbouwen. Ik krijg troost, lieve woorden, mensen moedigen me aan... Dat is fijn. Maar ondertussen zit ik thuis, als een hoopje ellende. Mijn familie is begripvol. Ze hebben gelukkig geduld. We hebben ook wel mooie momenten met elkaar.

Het is nu een paar dagen geleden dat mijn medicatie gestopt is, en ik voel me soms echt ziek. Hoofdpijn, handen trillen, koud, moe, geen energie, onrustig in mijn lijf, geïrriteerd… Dit zijn toch ontwenningsverschijnselen? Maar de verslavingsarts zegt dat dat niet kan. Wat het dan wel is, zegt hij ook niet. En clonidine wil hij niet geven. Dit is echt afzien.

Hij is altijd heel streng

Eerst had ik elke week verplicht contact met de huisarts om te vertellen hoe het gaat. Zo probeerden we om meer controle te krijgen over mijn medicatiegebruik. Hij was altijd heel streng en dat was afschuwelijk. Op dit moment sta ik onder controle van de verslavingsarts, en dat gaat iets beter.

"Ik was zo trots toen ik met de zopiclon van drie naar twee ging… maar ik ben toch weer terug bij af."

Sinds een paar dagen heb ik een hoge piep in mijn linkeroor. Daar word ik helemaal gek van… Mijn hersenen maken al overuren en nu dit nog erbij. Emotioneel zit ik helemaal in een dip. Iedere keer als ik weer op gesprek moet bij mijn huisarts ben ik bloednerveus. Telkens weer geeft hij mij het gevoel dat alles wat ik zeg en doe verkeerd is. Dat hij mij niet gelooft. Dat ik ‘alweer’ teveel genomen heb. .

Afhankelijk van mijn huisarts, vanwege mijn oxycodon verslaving

Hij heeft zo'n houding van ‘jij bent een verslaafde, ik kijk op jou neer…’ En ‘jij bent afhankelijk van mij…’ en ‘ik luister, maar eigenlijk luister ik niet…’ Ik probeer echt mijn best te doen, maar ik vind het zo moeilijk. Ik heb hier toch ook niet om gevraagd, om zo te leven, zoals ik nu doe? Ik was zo trots op mezelf, toen ik met de zolpidem van drie naar twee per nacht was gegaan... Ik dacht dat hij ook blij was. Maar ik heb toch weer bijgepakt en nu is hij weer boos. Oh, wat verschrikkelijk, ik ben weer terug bij af. Ik trek dit niet meer…

Toen pas durfde ik eindelijk iets te zeggen

En toen kreeg ik een berichtje van Opiaten Afbouwen. Carol had in mijn berichtje in de groep gelezen hoe hard mijn arts zich opstelt, en dat ik zo bang voor hem ben. Zij stelde voor om samen met mij een brief naar hem te schrijven, om te vertellen hoe ik me voel. Daar was ik echt super blij mee, want er is zoveel aan de hand in mijn leven momenteel, ik kan het zelf echt niet meer overzien.

Behalve de oxycodon en zolpidem spelen er nog duizend en één dingen in mijn leven. Ik worstel met ADHD-medicatie die niet goed is afgesteld, een maagverkleining die de medicatieopname verstoort, pijn hier, pijn daar. Het is te veel, mijn hoofd loopt over.

Eindelijk gehoord, eindelijk begrepen

Om te beginnen hebben we samen een brief gemaakt. Of eigenlijk heeft Carol de brief gemaakt, en ik kon dingen veranderen en aanvullen. En deze brief heb ik meegenomen naar mijn huisarts; de verslavingsarts krijgt hem straks ook nog te lezen.

Alles stond erin, precies zoals het is. Dat ik vaak bang ben om naar onze wekelijkse gesprekken toe te gaan, omdat hij zo kritisch is. En dat ik het heel erg vind dat hij mij ziet als een verslaafde... Dat wil ik helemaal niet zijn!

‘Jij bent een verslaafde, ik kijk op jou neer…’

Hij heeft de brief gelezen in mijn bijzijn en hij reageerde er best goed op. Hij zei dat hij het dapper vond dat ik mij had uitgesproken. Ik moest wel huilen, maar het was ook een enorme opluchting dat dit nu een keer gezegd was.

Wat ben ik blij dat ik dit gesprek heb gehad. Ik ben toch van hem afhankelijk, dus ik moet er het beste van zien te maken.

Ik wil eerlijk zijn over alles

Wat ik in ieder geval wil is open en eerlijk zijn over alles, over hoe ik me voel, over mijn medicatiegebruik en alles daaromheen… In mijn omgeving wil ik daar ook eerlijk over zijn. Ik denk dat het voor mij beter is om dingen gewoon te zeggen en te benoemen, dan dat ik er heel erg moeilijk over ga doen.

Ik doe mijn best. Wat kan ik nog meer zeggen...? Ik zet door en ik ben van plan om dat te blijven doen. Ik ben Diana, 50 jaar. Ik doe mijn best!

🔵Altijd als eerste op de hoogte?

Wil je een bericht ontvangen zodra er een nieuw ervaringsverhaal of blog verschijnt?

Schrijf je dan in voor updates via de knop hieronder.