Mijn naam is Lyke. Ik gebruik al zo'n 10 jaar oxycodon, in dezelfde dosering, voor dezelfde klachten vanwege een chronische, progressieve ziekte. Voor mijn apotheker is die oxycodon een regelmatige aanleiding om mij het leven zuur te maken. Pas nog weigerde deze meneer mij mijn medicatie mee te geven, ondanks dat ik net bij mijn huisarts vandaan kwam met een herhaalrecept. Reden: ik was 2 dagen te vroeg. Ben ik dan verplicht om aan zo’n apotheker uit te leggen dat mijn bejaarde, hulpbehoevende ouders 200 km verderop wonen, dat ik niet op één dag heen en weer kan reizen en dat ik daarom soms voor iets langere tijd medicatie nodig heb? Hemel en aarde moest ik bewegen, via de spoedlijn van de huisarts, om mijn medicatie alsnog mee te krijgen.
Ik word door mijn apotheker regelmatig in een onderdanige, afhankelijke positie gedrukt
Ik voel dit als een raar soort machtsvertoon. Net alsof hij wil laten zien dat hij degene is die bepaalt wat ik wel of niet mee krijg. Het gebeurt regelmatig dat ik tijdens mijn apotheekbezoek in een onderdanige, afhankelijke positie word gedrukt omdat ik oxycodon gebruik. Op zulke momenten zou ik in tranen willen uitbarsten, maar ik houd me in. Ik huil alleen van binnen. En ik blijf beleefd, want ik heb die apotheker nodig. Simpelweg omdat ik oxycodon gebruik, word ik behandeld als een junk.
Ik heb een zeer zeldzame ziekte; ik word behandeld door vijf specialisten in vijf verschillende ziekenhuizen, waaronder twee academische. Waarom zet zo’n apotheker mij met mijn rug tegen de muur?
Een ‘afhankelijke junk’ die moet smeken om haar medicatie
Doet hij dat ook bij een hartpatiënt, die eerder zijn bètablokkers komt halen? Of bij een diabetespatiënt, die eerder insuline nodig heeft? Natuurlijk niet! Als deze mensen niet op tijd hun medicijnen krijgen worden ze ziek, hun medicatiespiegel raakt verstoord. Bij mij gebeurt dat ook. Maar ik ben een ‘afhankelijke junk’ die moet smeken om haar medicatie.
Deze apotheker weet niets van mijn zeldzame ziekte, maar hij vindt hij zichzelf blijkbaar deskundig genoeg om de regie te nemen over mijn medicatiegebruik.
Mogelijk denkt hij dat ik die oxycodon gebruik voor mijn plezier. Ze hebben geen idee…
Dolgraag zou ik willen leven zonder die medicatie. Ik zou actief willen zijn, bijdragen als mens en als professional aan de maatschappij. Ik ben hoog opgeleid en ik heb een heleboel werkervaring. Maar mijn ziekte heeft alles kapot gemaakt en mijn leven totaal veranderd.
Stiekem ben ik bang dat mijn partner een gezonde partner kiest...
Hoe heerlijk zou het zijn om bruiloften, babyshowers, verjaardagen, feestjes te bezoeken, nooit iets te hoeven af zeggen! Hoe graag zou ik acht uur per nacht willen slapen en niet door mijn partner uit bed getild hoeven te worden rond 4.00 uur ‘s ochtends, omdat ik niet meer kan liggen van de pijn.
Ik zou willen dat ik niet stiekem bang was dat mijn partner een gezonde partner kiest, iemand die geen operaties en behandelingen hoeft te ondergaan. Ik zou willen dat ik geen medicijnen hoefde te slikken die iedere keer weer geld kosten, waarvan ik niet weet of ik allergisch reageer, of ze gaan helpen, maar wel heel veel bijwerkingen hebben. Ik zou willen dat ik me geen zorgen hoefde te maken of we het financieel wel redden.
De hele dag oxycodon knabbelen, dat is toch 'fantastisch'...?
Maar ach, wat een onzin! Het leven dat ik nu heb, als jonge vrouw met een onzichtbare ziekte die de hele dag oxycodon loopt te knabbelen, is toch 'fantastisch'?
Dit soort dingen spelen door mijn hoofd, wanneer zo’n apotheker vindt dat hij ook nog even een dwingend plasje over mijn medicatie moet doen. Zodat ik goed begrijp dat hij me in de tang heeft. Zoals ooit tegen me gezegd werd: ‘Tja, ik ben natuurlijk toch jouw dealer…’
Waarom kan ik niet behandeld worden met respect, net zoals alle andere patiënten in de apotheek?
