Na gastric bypass verslaafd geraakt aan tramadol

Mijn naam is John, 55 jaar. Ik was altijd een sportman, voetbalde, bokste en rende veel hard. Ik was een fitte jongen!

Maar toen ik mijn ouders verloor ontstond er in mij een kwetsbaarheid die ik nog nooit eerder had gekend. En een enorme behoefte aan veiligheid.

  Ik ging op zoek naar middelen om mijn kwetsbaarheid af te dekken. Het begon met diazepam. Daarna drie maanden sterke drank, maar dat was niet echt mijn ding.

'John, je hebt niks te verliezen behalve gewicht!'

Ik zakte steeds verder weg in de ellende. Vanwege stress en verdriet ging ik steeds minder bewegen en meer eten. Totdat ik op het laatst 137 kg woog. Toen een collega van mij een gastric bypass liet doen en heel snel afviel, dacht ik, hé, dat is iets voor mij.

Ik ging het traject in en werd goedgekeurd. Na de voorlichtingsbijeenkomst was ik erg onzeker, want ik hoorde dat er na de ingreep allerlei complicaties kunnen ontstaan. Veel mensen op die bijeenkomst haakten dan ook af. Maar ik had ergens zoiets van: wat heb ik te verliezen? Achteraf bleek dat ik zeker wel wat te verliezen had... Maar op dat moment besefte ik dat niet. Ik dacht eerder: John, je hebt niks te verliezen behalve gewicht! Dus ik hakte de knoop door en kwam op de wachtlijst voor de operatie.

Ik was hard op weg een succesverhaal te worden!

De operatie ging goed, ik werd heel goed verzorgd en gecontroleerd in het ziekenhuis. Het afvallen ging als vanzelf en na verloop van tijd ging ik fanatiek hardlopen. Mijn arts was tevreden. Ik was hard op weg een succesverhaal te worden!

Je hoort wel vaker je na een maagverkleiningverslaving gevoeliger kunt worden voor verslaving en dat klopt: ik hoor het ook van mijn vroegere medepatiënten. Velen grijpen naar de alcohol, als compensatie omdat ze niet meer zo veel kunnen eten. Na een maagverkleining komt alles wat je inneemt drie keer zo hard aan, dus je krijgt een snelle kick. Roken is ook zoiets; veel medepatiënten rookten al voor de operatie, maar ik hoorde van verschillende mensen dat ze na de operatie meer zijn gaan roken.

Ik had inmiddels mijn eigen verslaving gecreëerd in de vorm van hardlopen

Ikzelf had inmiddels mijn eigen verslaving gecreëerd in de vorm van hardlopen en deed dit erg vaak, soms wel vier keer in de week en dan steeds sneller en langer.

De nazorg na de operatie stelde weinig voor; begeleiding was er nauwelijks, maar eigenlijk had ik dat niet eens nodig. Het afvallen ging als een tierelier.

Waar ik wel behoefte aan had was psychische nazorg, maar dat was er ook niet. Ik merkte weliswaar dat mijn eetverslaving begon te verdwijnen, maar de oorzaak van die verslaving was nog volledig aanwezig, want die zat tussen mijn oren. Dat was het enorme gevoel van verlatenheid...

En toen begonnen de complicaties als gevolg van de gastric bypass...

 Helaas kreeg ik een paar jaar later een aantal heftige complicaties als gevolg van de gastric bypas: ik kreeg hevige pijnen in mijn buik en rug. Ik moest midden in de nacht met spoed richting het ziekenhuis. Ik werd direct opgenomen en op de morfine gezet. Ik moest geopereerd worden; toen ik wakker werd had ik een slang in mijn buik. De chirurg kwam aan mijn bed en vertelde dat mijn galblaas open gesprongen was en dat er galstenen ‘rondzwommen’ in mijn buik. Het deed verschrikkelijk pijn. Ik lag een week in het ziekenhuis.

Een paar jaar later kreeg ik opnieuw hevige pijn in mijn buikstreek. Het bleek ACNES te zijn: er zit dan een gevoelszenuw in de buik bekneld. ACNES ontstaat vaak als gevolg van een buikoperatie, dus vul maar in. De ene complicatie leidt tot de andere...

Ik had echt een stevige pijnstiller nodig, maar ibuprofen of naproxen mag je niet meer. Dus het werd tramadol.

De pijn in mijn buik bleef aanhouden. Ik had echt een stevige pijnstiller nodig, maar na een maagverkleining kun je geen pijnstillers zoals ibuprofen of naproxen meer verdragen. Dus de chirurg schreef tramadol voor.

Na het innemen van de tramadol gebeurde er iets wat ik niet had verwacht. Een euforisch gevoel kwam over me heen, het troostte me bij mijn verdriet, sleepte me door zware uren op het werk heen en maakte van een nare dag een mooie dag. Als je eens wist hoe vaak tramadol wordt voorgeschreven na een gastric bypass... Hoeveel mensen zouden hetzelfde ervaren als ik...?

Na de bypass had ik afscheid moeten nemen mijn allerbeste vriendje, mijn troost en mijn steun als ik het moeilijk had: lekker eten. Maar nu had ik een nieuw vriendje!

Ik was blij als ik naar het ziekenhuis moest, want dan kreeg ik extra tramadol!

Ik was zelfs blij als ik weer naar het ziekenhuis moest, want dan zou ik extra tramadol krijgen! De chirurg schreef het medicijn bij pijn direct voor als ik erom vroeg.

Wat een sluipmoordenaar is die tramadol, en wat kreeg ik het gemakkelijk. Dat doosje met die strips werd mijn vaste metgezel. Stoppen? Ach, dat komt volgende week wel. Maar de weken werden maanden en de maanden werden jaren; vier jaar. En de huisarts maar voorschrijven!

Stoppen? Ach, dat komt volgende week wel.

Hoe langer ik tramadol gebruikte, hoe luier ik werd. En hoe minder gemotiveerd om uit mijn stoel te komen. Ik had helemaal geen zin meer om te sporten.

Ondertussen merkte ik natuurlijk zelf dat er iets niet in orde was. Als de pillen op waren, was ik niet te genieten. Dan werd ik vreselijk gestrest, onrustig, ellendig.

Ik pikte zelfs tramadol van mijn vriendin, die het voor haar heup nodig had. Vreselijk gênant en het kostte me bijna mijn relatie.

Toen begon de apotheek de duimschroeven aan te draaien

Maar op de een of andere manier wist ik steeds voor mezelf aannemelijk te maken dat het “best nog wel kon”. Pas nadat afgelopen jaar de apotheek de duimschroeven begon aan te draaien werd er actief gekeken naar de hoeveelheden die ik slikte. Op dat moment gebruikte ik 150 mg tramadol langwerkend, plus vaak nog 50 mg erbij. Zo makkelijk als de huisarts altijd was geweest met het voorschrijven, zo moeilijk stelde hij zich ineens op.

Ik kan niet riskeren dat ze op mijn werk erachter komen dat ik verslaafd ben aan deze pillen

Hij meldde mij aan voor de Jellinek. Daar hadden ze al snel een plan bedacht. Zij wilden mij opnemen en dan intern overzetten op suboxone. Maar dat is voor mij geen optie. Ik kan niet riskeren dat ze op mijn werk erachter komen dat ik verslaafd ben aan deze pillen.  Ik kan daar moeilijk zeggen: ja, sorry jongens, het is een beetje raar gelopen; ik heb een gastric bypass en nu ben ik verslaafd aan tramadol. Dat kan gewoon niet.

Ik wil gewoon blijven werken en dan zo onopvallend mogelijk afbouwen. Ik vroeg of ze mij ambulant wilden overzetten op buprenorfine, zodat ik daarmee kon afbouwen. Maar dat wilde ze niet. De Jellinek wil per se een opname en voor iets anders hoef ik niet te komen, dat hebben ze duidelijk laten weten. Maar hallo zeg ... Ik heb ook nog een leven! Mag dat alsjeblieft...?

Ik heb ook nog een leven! Mag dat alsjeblieft? 

Inmiddels heb ik een nieuwe huisarts; maar ook zij is niet echt behulpzaam. Ze weet niet wat buprenorfine is en ze is niet overtuigd van de noodzaak om het voor te schrijven.

Dus nu probeer ik zelf het een en ander te regelen. Ik probeer begeleiding te krijgen via de apotheek: ik hoop dat dat gaat lukken. Tegelijkertijd moet mijn huisarts dan wel bereid zijn om die buprenorfine voor te schrijven…Voorlopig is het nog even afwachten hoe dit zich verder ontwikkelt.

Maar linksom of rechtsom, ik ben vastbesloten om te stoppen met tramadol. Ik ben alvast begonnen met het regelen van gesprekken met een psycholoog en daarnaast een EMDR behandeling. Ik wil VRIJ zijn van de tramadol en van de constante stress in mijn hoofd. En van het verdriet van vroeger. Ik ga mijn kop niet meer in het zand steken, want je schiet er niks mee op, dat weet ik nu. Daar moet je dan 55 voor worden... Nou ja, beter laat dan nooit! Het moet lukken, ik ben er klaar voor!

Meer over complicaties als gevolg van een maagverkleining lees je op onze zustersite www.complicatiesmaagverkleining.nl