De dokter? Nee, de assistente beslist over de oxycodon !

Ervaring
4 sep
4 minuten om te lezen

Bijgewerkt op: 13 sep

Ik ben Pien. Ik was al een hele tijd moe, moe, constant moe en daarvoor werd ik onderzocht in het ziekenhuis. Ik kreeg diverse onderzoeken maar een oorzaak was niet te vinden.

Alles wat van invloed zou kunnen zijn werd onderzocht en besproken en maar er kwam niks uit. Toen kwamen we op mijn oxycodongebruik.

Vermoeidheid, zou dat door de oxycodon komen?

Zou mijn vermoeidheid veroorzaakt kunnen zijn door de oxycodon die ik gebruikte (2 × 30 mg langwerkend)? Misschien maakte die me slaperig. Het leek mij een heel goed idee om wat af te bouwen om te zien of dat verschil maakte. De dokter was het met me eens.

We spraken af dat ik twee maal daags per slikmoment 10 mg zou minderen en dan kijken hoe het ging. De arts zou mijn nieuwe huisarts een brief sturen voor begeleiding bij afbouw.. prima!

Ik ging direct beginnen met afbouwen!

Ik hoorde niks van de huisarts, maar de specialist had mij een doosje met tabletten van 20 mg meegegeven, dus ik ging gelijk aan de slag. Het was best goed te doen. Toen was het doosje leeg en ik vroeg bij de huisarts een recept voor nieuwe.

Een assistente met scherpe randjes

Toen kreeg ik een telefoontje, één van de assistentes aan de lijn: Ja, je moest afbouwen, maar we zien dit niet terug in je gebruik. Ik zei, maar ik ben al drie weken aan het afbouwen. Ik had eerst 2 × 30 mg en nu zit ik al drie weken op 2 × 20 mg.

Ja, maar dan had u zich alsnog hier moeten melden voor een afbouwschema. En dat heeft u niet gedaan.

"Als u woensdag niet op uw afspraak komt, krijgt u geen medicatie meer", zei de assistente.

Ik antwoordde ja, sorry maar ik had begrepen dat ik gebeld zou worden, dus daar zat ik eigenlijk op te wachten. Maar ik ben al aan het afbouwen, dus dat is toch OK.

De assistente beslist over oxycodon

De assistente: ‘Ja, dat zegt u nu, maar ik ga nu voor u een afspraak maken, aanstaande woensdag 9 uur, en dan gaat u het afbouwschema bespreken met de dokter. En als u niet komt, krijgt u geen medicatie meer.” Ze zei het alsof zij als assistente daar degene was die beslist over de oxycodon, in plaats van de dokter.

Zij deed alsof ik me niet aan de regels hield

Ik was helemaal verbluft. Toen ik ophing dacht ik, wat is dit nou voor gekkigheid? Zij deed het voorkomen alsof ik me niet aan de regels hield - terwijl ik zelf had voorgesteld om af te bouwen! En dat ze zo raar deed over die afspraak: als ik een afspraak heb, dan kom ik toch gewoon...?

Ze behandelde me alsof ik een klein kind was..

Ik vond het niet leuk. Tegelijkertijd had ze me ook bang gemaakt. Stel je voor, als die nieuwe huisarts ook zo was... Ik voelde me er niet goed bij.

Afijn, met lood in de schoenen, die bewuste woensdag... Ik was bloednerveus en bang voor wat mij allemaal boven mijn hoofd hing. Toen was ik aan de beurt.

Mijn nieuwe dokter is ontzettend aardig!

Wat een verrassing - deze dokter is echt ontzettend aardig! Hij denkt mee, hij geeft me alle ruimte, ik mag alles op mijn eigen tempo doen. Denk ik bij een nieuwe afbouwstap oefff, dit gaat echt niet, dan ga ik even terug en een weekje later weer proberen. Zou bouw ik steeds verder af, in een heel rustig tempo. Ik heb ook clonidine gekregen, om de afkickverschijnselen onderdrukken en dat werkt goed. Het wordt nu wel spannend, want ik zit nu aan de laatste loodjes... nog 5mg te gaan. Maar ik heb er vertrouwen in.

Waar zit het stigma in dit verhaal?

Het stigma zit in de houding van de assistente. Zij ging er zonder nader onderzoek van uit dat Pien zich niet aan de afspraken hield. In plaats van het dossier goed te bekijken of eerst door te vragen, koos ze meteen voor een wantrouwende en belerende toon. Ze behandelde Pien alsof ze onverantwoordelijk of onbetrouwbaar was, alleen omdat ze oxycodon gebruikte. Dat blijkt ook uit de dreigende boodschap: “als u niet komt, krijgt u geen medicatie meer”.

Dit is een vorm van stigmatisering, want het oordeel van de assistente lijkt vooral ingegeven door het feit dat Pien opiaten gebruikt. Bij een patiënt zonder dat label zou dezelfde situatie waarschijnlijk met meer begrip, neutraliteit en zonder dreigement zijn benaderd.

Hoe had dit beter gekund?

• De assistente had de situatie op een neutrale en ondersteunende manier kunnen benaderen. Ze had bijvoorbeeld kunnen zeggen:“Ik begrijp dat er wat verwarring is ontstaan. Om dit goed af te stemmen heb ik voor u een afspraak met de huisarts gepland, zodat u alles rustig kunt bespreken. Dat is aanstaande woensdag om 9 uur. Fijne dag!”

Op die manier was dezelfde boodschap overgebracht maar zonder wantrouwen, dreigement of kleinering. Dat zou Pien een gevoel van veiligheid en samenwerking hebben gegeven, in plaats van angst en onzekerheid.