Zeg 'oxycodon' en je krijgt vooroordelen

Ervaring
8 aug
2 minuten om te lezen

Bijgewerkt op: 28 aug

Vijf jaar geleden werd ik opgenomen in verband met hartritmestoornissen. Ik gebruikte toen 40 mg oxycodon per dag vanwege het gordelroos virus.

De verpleegkundigen en de arts spraken me hard aan op mijn gebruik, dat ik wel heel veel oxycodon gebruikte. Ook de arts was het er mee eens. In luide taal gingen ze tekeer over mijn gebruik.

De hele zaal kon meegenieten van mijn oxycodon gebruik - en hun vooroordelen.

Ik voelde me heel klein, verdrietig en boos. Ik heb toen één verpleegkundige naar me toe geroepen en gezegd dat haar gedrag uiterst kwetsend was. Zij gaf me gelijk, maar daar schoot ik weinig mee op. Want ze bleven gewoon doorkletsen, stiekem, achter mijn rug om.

Zeg 'oxycodon' en je krijgt vooroordelen

Vlak voor mijn opname had ik dit scenario ook al mogen ervaren, op de Spoedeisende Hulp. Allerlei commentaar, opmerkingen... Ik begrijp niet waarom dat nodig is. Ik heb het middel voorgeschreven gekregen van een arts, is dat niet voldoende?

Een jaar geleden werd ik weer opgenomen, en opnieuw was het hetzelfde liedje. Ik kan geen ziekenhuis betreden, of ze beginnen over mijn opiaatgebruik. Ik heb er zo ontzettend genoeg van. Ik ben 75 jaar, en ik heb geen zin om elke keer in gesprek te gaan met iemand die ‘ook een mening heeft’.

Ik draag niet alleen de constante last van de oxycodon met me mee, maar ook de constante verwijten.

Eén blik is al genoeg

Inmiddels gebruik ik zo’n vijf jaar oxycodon en nee, dat is niet fijn. Maar de constante verwijten en kritiek maken het nog zwaarder. Ik ben er al helemaal op voorbereid: in bepaalde situaties staat mijn systeem direct op scherp. Een blik is al genoeg. Dan weet ik alweer hoe laat het is.

Alsof ik helemaal verkeerd bezig ben...

Alsof ik iets fout doe, alsof ik helemaal verkeerd bezig ben, alsof het eigenlijk heel schandelijk is dat ik die oxycodon gebruik en dat dat echt niet kan. Ik ben Trijntje en dit wilde ik even kwijt.

Waar zit het stigma in dit verhaal?

Het stigma zit in de veroordelende houding en de negatieve opmerkingen van zorgverleners over het gebruik van oxycodon.

Trijntje wordt voortdurend publiekelijk aangesproken en voelt zich beoordeeld alsof ze iets verkeerds doet. Deze reacties creëren een sfeer van schaamte en afkeuring rondom haar medicijngebruik.

Hoe had dit beter gekund?

Een respectvol, vertrouwelijk gesprek, zonder beschuldigende toon en luide opmerkingen was beter geweest.

Een empathische benadering, met ruimte voor uitleg en begrip, zou het gesprek respectvol hebben gemaakt. Hierdoor had Trijntje zich gehoord en gesteund kunnen voelen in plaats van veroordeeld.